از آنجا که عادت همه چیز را سست مى کند، آنچه ما را بهتر به یاد کسى مى اندازد درست همانى است که از یاد برده بودیم . از همین روست که بهترین بخش یاد ما در بیرون از ماست، در نسیمى بارانى، در بوى ناى اتاقى یا بوى آتشى تازه افروخته.
پی نوشت: عکس پیوند شده با متن کاری ست از “سارا قنبری”
